PSYCHOTERAPIA DEPRESJI

Smutek i przygnębienie to emocje, które dotykają każdego człowieka, przeplatają się z radością i uśmiechem. Negatywne uczucia zazwyczaj są krótkotrwałe, występują u zdrowego człowieka przez kilka godzin lub dni. Jednak, gdy stanom obniżonego nastroju towarzyszą ponadto inne objawy: poczucie braku energii do życia, brak motywacji do wykonania codziennych czynności, niemożność przeżywania radości, niska samoocena oraz gdy taki stan trwa nadmiernie długo można rozpoznać depresję. Pojawia się ona w sytuacji beznadziejności, braku możliwości poradzenia sobie z problemami, wymaga leczenia wtedy, kiedy mechanizmy radzenia sobie są całkowicie upośledzone i nieefektywne. Depresja może mieć wiele złożonych przyczyn i dawać różne objawy. Właściwa diagnoza daje gwarancję prawidłowego leczenia, a co za tym idzie poprawy jakości życia człowieka chorego.

 

PSYCHOTERAPIA DEPRESJI POPORODOWEJ

We wczesnym okresie poporodowym, gdzie kobietom często towarzyszy smutek poporodowy, tzw. Baby blues spowodowany w dużej mierze zmianami hormonalnymi, przyjęcie wsparcia psychologicznego odkładane jest do ostatniego momentu. Jednak gdy objawy utrzymują się ponad 3 miesiące, potrzeba specjalistycznej pomocy zaczyna być bardziej wyraźna i jednoznaczna. Drażliwość, obniżenie nastroju, przygnębienie, zmęczenie, osłabienie zainteresowań, poczucie winy za nie wywiązywanie się z roli matki, lęk o dziecko, negatywna ocena własnych kompetencji jako matki, osłabienie koncentracji uwagi to objawy depresji poporodowej. Podjęcie psychoterapii depresji poporodowej pomaga odnaleźć się w tej trudnej roli, wypracować poprawę nastroju, poprawę oceny siebie, swoich kompetencji i swojego otoczenia oraz wzmocnić własne zasoby. Leczenie depresji poporodowej obejmuje również wypracowanie kompromisu pomiędzy byciem mamą i byciem kobietą.

 

PSYCHOTERAPIA LĘKU

Lęk jest emocją o decydującym znaczeniu. Chęć uniknięcia niebezpieczeństwa mobilizuje i alarmuje organizm, zapewniając odpowiednią ilość energii do wykonania potrzebnego działania. Jednak niekiedy staje się naprawdę szkodliwy i zamiast skłaniać do działania, prowadzi do dręczącej bezradności. Według Freuda strach powstaje w sytuacji pojawienia się określonego i realnego czynnika zagrażającego, lęk natomiast jest bezprzedmiotowy, nie wiąże się z realnym i konkretnym zagrożeniem. Lęk jest odczuciem subiektywnym, reakcją na nieznane niebezpieczeństwo. Stanowi on zagrożenie dla całej osobowości jednostki, dla systemu jej wartości, a jego źródłem są wewnętrzne frustracje i konflikty. Ponieważ lęku nie wywołują czynniki realne, nie może być ani racjonalny ani celowy. Lęk prowadzi do wytworzenia zaburzeń obrazu „ja”, poczucia mniejszej wartości, jego istotną treścią jest poczucie bezradności, irracjonalność i brak poczucia kontroli. Celem psychoterapii w zaburzeniach lekowych jest pomoc w lepszym zrozumieniu siebie, swoich problemów i związków z innymi ludźmi, a także pomoc w wypracowaniu korzystniejszej postawy życiowej i sposobów postępowania w trudnych sytuacjach.

PSYCHOTERAPIA NERWICY OBSESYJNO-KOMPULSYWNEJ

Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne charakteryzuje się występowaniem dwóch elementów: obsesji i kompulsji. Obsesje to przenikające do świadomości natrętne myśli, wyobrażenia lub impulsy. Tematyka natrętnych myśli może być różnorodna, od emocjonalnie obojętnych, jak np. przymus powtarzania jakiś liczb lub zasłyszanego zdania, do tematyki wręcz szokującej bądź odrażającej. Natrętne myśli mogą także dotyczyć ciągłego sprawdzania siebie. Obsesje w rozumieniu klinicznym charakteryzują się trzema specyficznymi cechami: są niepożądane i wdzierają się do świadomości wbrew woli; źródło obsesji tkwi wewnątrz człowieka, a nie w sytuacji zewnętrznej; obsesje bardzo trudno jest poddać kontroli. Reakcją na powtarzające się natrętne myśli, wyobrażenia i impulsy są kompulsje. Mają one charakter powtarzalny i stereotypowy. Są reakcjami niepożądanymi, którym z trudem można się oprzeć. Ich celem jest zmniejszenie napięcia lub zapobieganie przerażającym sytuacjom. Jednak związek pomiędzy nimi a tym, czemu mają zapobiec, jest bardzo wyolbrzymiony lub wcale nie istnieje. Osoby dotknięte zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym mają różny stopień świadomości bezsensowności swoich natrętnych, obsesyjnych myśli i czynności. Na ogół zdają sobie sprawę, iż są one nieracjonalne i przesadne, ale nie mogą nad nimi zapanować. Osoby z tym zaburzeniem często powtarzają działania pozornie bezcelowe i pozbawione sensu nawet dla nich samych i nawet wtedy, kiedy nie chcą ich wykonywać. Czynności te można podzielić na pięć podstawowych typów: czyszczenie, sprawdzanie, powtarzanie, rozkazywanie oraz liczenie. Skrupulatność w wykonywaniu przymusowej czynności powoduje, że musi być ona wielokrotnie powtarzana, gdyż za każdym razem tkwi jakiś drobny błąd w jej wykonaniu, toteż trzeba zacząć ją na nowo. Wśród elementów występujących we wszystkich formach tej choroby wyróżnia się: lęk będący objawem afektywnym; strach pacjentów przed strasznym wydarzeniem, które dotknie ich bliskich, a oni będą za to odpowiedzialni; redukcja lęku za pomocą kompulsji, przynajmniej na krótki okres czasu. Zaburzenie to poważnie upośledza możliwości człowieka i działa niezwykle destrukcyjnie na jego funkcjonowanie w wielu dziedzinach życia dlatego też systematyczna psychoterapia jest niezbędna, by stopniowo zniwelować mechanizmy prowadzące do zaburzających funkcjonowanie zachowań.

PSYCHOTERAPIA FOBII SPOŁECZNEJ

Obawy przed oceną innych ludzi skupionych w małych grupach, unikanie kontaktów społecznych, wystąpień publicznych, jedzenia w obecności innych, skargi na czerwienienie się, drżenie rąk, nudności, czasem także parcie na mocz to objawy fobii społecznej występujące równie często u kobiet jak i u mężczyzn. Psychoterapia lęku społecznego nakierowana jest na uświadomienie roli oceny ze strony innych osób, przewartościowanie negatywnej oceny siebie w sytuacjach społecznych oraz obrazu siebie. Praca opiera się również na przełamaniu schematu poznawczego, który polega na kierowaniu uwagi na bodźce negatywne, interpretację sytuacji wieloznacznej jako zagrożenia, oczekiwaniu w przyszłości negatywnych wydarzeń. Trening umiejętności społecznych pomaga pewniej funkcjonować w relacjach interpersonalnych w małych i większych grupach.

PSYCHOTERAPIA AGORAFOBII

Zaburzenie lękowe w postaci agorafobii to przede wszystkim lęk przed otwartą przestrzenią, przed obecnością tłumu i utrudnieniem natychmiastowej ucieczki do bezpiecznego miejsca, lęk przed wyjściem z domu, przebywaniem w publicznym miejscu, samotnym podróżowaniem pociągiem, autobusem czy samolotem. Psychoterapia w dużej mierze koncentruje się wokół zmiany sposobu interpretowania bodźców, treningu kompetencji społecznych, wzmacniania poczucia sprawczości i skuteczności, uświadamiania zasobów. W psychoterapii wykorzystywane są różne metody i narzędzia, także literatura, sztuka itp.

 

PSYCHOTERAPIA STRESU POURAZOWEGO

Objawy obejmujące epizody powtarzającego się przeżywania urazu na nowo w natrętnych wspomnieniach reminiscencje) lub w snach. Objawy te występują na tle uporczywie utrzymującego się poczucia odrętwienia i otępienia uczuciowego, odizolowania od innych ludzi, niereagowaniu na otoczenie, anhedonii oraz unikaniu działań i sytuacji, które mogłyby przypominać przeżyty uraz. Częste są obawy przed wspomnieniami przypominającymi pacjentowi uraz, prowadzące do ich unikania. Niekiedy mogą pojawiać się dramatyczne, ostre wybuchy strachu, paniki lub agresji, wyzwalane przez bodźce powodujące nagłe przypomnienie sobie lub przeżycie na nowo sytuacji urazowej lub początkowej reakcji na tę sytuację. Zazwyczaj występuje stan nadmiernego pobudzenia układu autonomicznego ze wzmożonym stanem czuwania, wzmożonym odruchem orientacyjnym oraz bezsennością. Z powyższymi objawami i oznakami często współwystępują lęk i depresja, a nierzadko towarzyszą temu myśli samobójcze. Dodatkowym czynnikiem wikłającym obraz bywa nadużywanie alkoholu lub leków. Psychoterapia nakierowana jest na redukcję poziomu przeżywanego lęku, objawów unikania oraz ilości doznawanych intruzji oraz wyuczenie i wyćwiczenie specyficznych technik kierowania przeżywanym lekiem.

 

PSYCHOTERAPIA ANOREKSJI

Termin anorexia nervosa pojawił się w literaturze medycznej ok. 100 lat temu, jednak niektóre symptomy tej choroby opisywano od wieków. Prawdopodobnie na anoreksję cierpiała Joanna d'Arc czy św. Katarzyna ze Sieny, żywiąca się jedynie jedną łyżką ziół dziennie. Do objawów anoreksji należy utrata masy ciała lub brak przybierania na wadze w okresie wzrostu, spadek ciężaru ciała o 15% poniżej średniej dla danego wieku, silny lęk przed przybraniem na wadze, który łączy się z obsesyjną troską o jedzenie (jego ilość i jakość), zakłócenie wizerunku własnego ciała, brak trzech kolejnych miesiączek (amenorrhoea). Nie przyznawanie się do choroby także jest istotną cechą anoreksji. W zaawansowanym stadium choroby obserwuje się powikłania medyczne wynikające z niedożywienia organizmu, takie jak niskie, nieregularne tętno i niskie ciśnienie krwi, zwiotczenie lewej przegrody serca i zmniejszenie komór serca, czemu towarzyszy obniżenie ciśnienia krwi i mniejsza wydolność serca, hipoglikemia, czyli niski poziom cukru w wyniku ubytków glikogenu i zapasów tłuszczu w organizmie, hipotermia, czyli obniżenie temperatury ciała – osoba chora grubo się ubiera ponieważ odczuwa chłód z powodu ubytku tkanki tłuszczowej, niedobór estrogenu przyczynia się do zrzeszotowacenia kości, zwiększającego ryzyko złamań, zaburzenia pracy nerek, odwodnienie i trudności z koncentracją moczu, co wiąże się z częstym uczuciem pragnienia, skórę pokrywa meszek – widoczne są włoski na twarzy, pojawia się tzw. "Twarz wiewiórki", czyli symptom wywołany obrzękiem gruczołów ślinowych.

Psychoterapia nakierowana jest na redukcję i wyeliminowanie obsesyjnej koncentracji na jedzeniu, pogłębienie relacji w rodzinie, większą szczerość i otwartość, rozwijanie zdolności narracyjnych, redukcję poczucia bezradności, aktywizację w obszarze społecznym, rozwój twórczości i wzmocnienie samooceny.

PSYCHOTERAPIA BULIMII

Bulimia jest zaburzeniem, które łączy żarłoczność i kompensację pozwalającą uniknąć przyrostu wagi. Najbardziej typowe są prowokowane wymioty, przyjmowanie środków przeczyszczających, moczopędnych, uprawianie sportu i ćwiczeń fizycznych w celu uniknięcia przyrostu wagi. Podczas ataków bulimicznych najczęściej przyjmowane są produkty należące do kategorii „zakazanych”, czyli nadmiernie kalorycznych, na co dzień usuniętych z jadłospisu. Są to ciastka, konfitury, czekolada, chleb, pizza, pasztety, wędlina, sery, majonez itp. Przeciętna wartość kaloryczna produktów spożywanych w ataku bulimii oceniana jest na 3500 kalorii, ale może też przekraczać 10 000. Częstotliwość ataków jest bardzo różna. Od rzadkich, sporadycznych napadów głodu dochodzi nawet do dziesięciu w ciągu dnia - umożliwiają to systematyczne wymioty. Chory przez wiele dni lub tygodni może podlegać bardzo intensywnym atakom. W przerwach, krótszych lub dłuższych, przestrzega surowej diety. Psychoterapia bulimii prowadzi do redukcji napadów żarłoczności poprzez poszerzenie wglądu, wzmocnienie samooceny i samoakceptacji, wypracowanie skutecznych strategii radzenia sobie ze stresem, rozwoju własnych zdolności i dostrzeżeniu własnych zasobów oraz poprawę jakości relacji interpersonalnych.



Psychoterapia indywidualna zaburzeń adaptacyjnych

Psychoterapia indywidualna po zdradzie

Psychoterapia indywidualna nerwicy

Psychoterapia indywidualna zaburzeń hipochondrycznych

Psychoterapia indywidualna pregoreksji

Psychoterapia indywidualna bigrekscji

Psychoterapia indywidualna dipsomanii

Psychoterapia indywidualna erytrofobii

Psychoterapia indywidualna paruresis

Psychoterapia indywidualna uzależnienia od alkoholu

Psychoterapia indywidualna od narkotyków

Psychoterapia indywidualna uzależnienia od seksu

Psychoterapia indywidualna od zakupów

Psychoterapia indywidualna od hazardu

Psychoterapia indywidualna od jedzenia

Psychoterapia indywidualna nerwicy

Psychoterapia indywidualna osobowości zależnej

Psychoterapia indywidualna osobowości schizotypowej

Psychoterapia indywidualna osobowości schizoidalnj

Psychoterapia indywidualna osobowości z pogranicza

Psychoterapia indywidualna osobowości histrionicznej

Psychoterapia indywidualna osobowości anankastycznej

Psychoterapia indywidualna osobowości paranoicznej

Psychoterapia indywidualna po amputacji

Psychoterapia indywidualna po stracie dziecka

Psychoterapia indywidualna po stracie rodzica

Psychoterapia indywidualna po rozstaniu

Psychoterapia indywidualna w przewlekłej chorobie somatycznej

Psychoterapia indywidualna w chorobie onkologicznej

Psychoterapia indywidualna w Zespole Munchhausena

Psychoterapia indywidualna w zaburzeniu świadomości ciała

Psychoterapia indywidualna aleksytymii

Psychoterapia małżeńska skoncentrowana na celu

Jest to terapia skoncentrowana na osiągnięciu określonego celu. Nie koncentruje się na analizie problemu czy deficytów, które uświadomiły małżeństwu potrzebę szukania wsparcia w rozwiązaniu trudności. Przedmiotem psychoterapii skoncentrowanej na celu nie jest więc przeszłość a raczej teraźniejszości i przyszłości. O tyle ta forma terapii zajmuje się historią życia pary o ile można z niej odczytać jej mocne strony, cenne doświadczenia i sposoby radzenia sobie z wcześniejszymi kryzysami. Czas trwania procesu terapeutycznego nie jest ściśle określony, jednak jako terapia krótkoterminowa stara się ona osiągnąć wyznaczone przez małżeństwo cele w jak najkrótszym czasie. W praktyce oznacza to często, że ilość spotkań nie przekracza 10. Przy czym okres pomiędzy pierwszym, a ostatnim spotkaniem może wynosić wiele miesięcy.



Psychoterapia chodzona” czyli spacer terapeutyczny

Spacer terapeutyczny to forma psychoterapii indywidualnej prowadzonej poza gabinetem psychoterapeutycznym. Może odbywać się w dowolnym miejscu, na przykład w parku, na łące itp. Wybór miejsca zależy od potrzeb i celów psychoterapii, może to być miejsce szczególnie ważne dla osoby, traumatyczne, nieznane lub po prostu ulubione.



Psychoterapia małżeńska w poprawie komunikacji

Psychoterapia małżeńska nakierowana na poprawę komunikacji w związku opiera się na rozwijaniu zdolności słuchania, tak, by rzeczywiście usłyszeć partnera, umiejętności życzliwego podejścia do partnera, szczerej chęci zrozumienia jego przekazu płynącego nie tylko kanałem werbalnym oraz wypracowania relacji sprzyjającej autentycznej, budującej komunikacji.